Saturday, 14 June 2025

Aku Ada, Tapi Kau Cuma Ingat Aku Bila Internet Laju Tak Jalan

 Assalamualaikum…

Selamat datang ke blog tempat aku luahkan perasaan yang tak lepas kat WhatsApp.

Sebab kat sana, kalau aku taip panjang sikit je, orang balas: “Hmm…”

Kat sini at least kalau kau “hmm”, aku tak tahu pun. So tak terasa.


Hari ni aku nak cerita pasal aku bukan sebab aku tengah craving perhatian, tapi sebab kadang-kadang aku rasa macam aku ni wujud bila perlu je. Macam WiFi jiran. Ada, tapi kalau takde password… tak guna juga.


Aku ni siapa?

Aku yang kau cari bila tengah down.

Aku yang kau tag bila jumpa post lawak, tapi lepas tu senyap 3 minggu.

Aku yang kau call sambil nangis, tapi bila kau gelak balik aku tengok IG kau kau pergi mamak dengan orang lain.

Aku tengok je. Sambil kunyah Maggi goreng satu, telur mata RM1.50.


Aku ni jenis yang kalau kau text pukul 3 pagi “weh aku tak boleh tidur,” aku reply:

“Okay, bukak mic. Kita borak.”

Tapi bila aku try buat benda sama, kau blue tick aku.

Blue tick is the new ghosting, kau tahu?


Kadang aku rasa macam robot AI.

Kau taip “aku penat,” aku reply auto:

“Take your time ya. Aku sentiasa ada.”

Cuma beza — aku tak viral. Tak dapat gaji. Tak trending. Cuma dapat satu benda je: ignored.


Tapi jangan risau, aku bukan nak emo sangat hari ni.

Sebab lately, aku dah belajar let go.

Kalau dulu aku tunggu orang reply macam tunggu rider Foodpanda (dan kecewa bila sampai-sampai dia lupa straw), sekarang aku redha.


Aku tahu, aku bukan orang utama dalam hidup kau.

Aku bukan keutamaan, malah mungkin hanya ‘contact bernama pelik’ dalam phone kau.

Tapi aku tetap ada — bukan sebab aku bodoh. Tapi sebab aku pernah nampak versi kau yang sedih… dan aku tak sampai hati nak biar kau lalui semua tu sorang.


Dan ya, aku pernah terasa.

Pernah nangis sambil makan KFC sebab kau tak jawab call.

(Serius, nangis sambil makan spicy wing adalah kombinasi paling menyakitkan — fizikal dan emosi.)


Tapi sekarang aku okay.

Aku dah move sikit-sikit.

Aku dah boleh ketawa balik.

Kadang aku perli diri sendiri, “Weh, kau ni standby 24/7 macam klinik panel, tapi takde siapa renew contract.”


Tapi tahu tak part yang paling pelik?

Bila aku mula diam, mula slow respon, mula tak ada barulah ada orang cari.

“Eh, kau okay ke?”

“Eh, rindu lah borak dengan kau.”

“Eh, kenapa senyap?”

Aku balas slow je, “Oh… baru perasan aku ada ya?”

(Sambil senyum sambil sumbat keropok lekor 6 batang RM2.50.)


Dan kau tahu apa yang paling healing?

Aku dah mula letak diri aku kat depan.

Dulu aku tanya orang “kau okay ke?”

Sekarang aku tanya cermin: “Kau okay ke, diri sendiri?”


Sebab akhirnya…

Yang akan betul-betul jaga aku…

Adalah aku sendiri.

Dan mungkin, satu dua orang yang aku tak sangka tapi diam-diam selalu perhati.


So kalau kau pernah ada “aku” dalam hidup kau yang selalu balas cepat, selalu tanya makan ke belum, selalu tahan dengan mood swing kau…

Jangan tunggu dia hilang baru nak rasa kehilangan.


Sebab kadang, bila orang macam aku hilang, kita hilang ketenangan yang paling diam dalam hidup kita.


Tapi apapun… aku maafkan semua.

Sebab aku pun manusia.

Kadang letih, kadang rindu, kadang lapar.

Tapi yang penting, aku masih boleh gelak.

Walaupun kadang gelak tu… kosong sikit.


Sekian bebelan aku.


Kalau kau masih ada “aku” versi hidup dalam hidup kau, reply la mesej dia malam ni.

Tanya je, “Weh… lama tak borak. Rindu.”

Simple je.


Tapi kadang, benda simple tu lah yang dia tunggu sejak dulu.

No comments:

Post a Comment

Kalau Kau Teringat Aku, Jangan Tunggu Aku Mati Dulu Baru Kau Cerita

Assalamualaikum. Eh kejap selamat malam dulu lah kot. Yelah, sopan sikit. Takkan masuk blog orang terus tembak perasaan. Kau ni pun satu. T...